گاهی اوقات با خودت فکر میکنی چه قدر تنهایی...همه ولت کردن حتی بهترین دوستاتم دیگه پیشت نیستن...وقتی حتی نمیدونی کی برمیگردن...حس انجام هیچکاریو نداری معتاد میشی فقط به دنیای مجازیو آهنگهات...تازه میفهمی کجا هستی...حتی نمیدونی دوستات پیچوندنت یا واقعا رفتن؟شاید هم این یه قسمت از پارانوییدمه...قبلا همه چیو تو خودم میریختم اما دیگه تصمیم گرفتم بنویسم آخه نوشتن همیشه حال آدمو بهتر میکنه...یاد وقتایی افتادم که وقتی اعصابم خورد می شد چند تا برگه دفترو خط خطی میکردم...آخه میترسیدم بنویسم هروقت یه چیزی مینویسی همه شروع میکنن به مسخره کردن به نقد کردن...هیچکس حداقل نمیخواد سعی کنه تا درک کنه...دلم گرفته خیلی دوس داشتم یکی بود که به حرفام گوش می داد با هام حرف می زد...خدایا من دوستامو خیلی دوست دارم...مراقبشون باش دوس دارم دوباره ببینمشون...اونارو ازم نگیر

تیمارستانها

پر از آدماییه

که زیادی

فهمیدن

!!!

SILLY GIRLS

WITH

SILLY BOYS

من که میخوام یه روزی روانشناس بشم نمیدونم چطوری باید با تنش های خودم کنار بیام چه برسه به بقیه؟آخه وقتی کسی خودش مریضه چطور میتونه آدمهای دیگرو از بیماری نجات بده؟